Laura Núñez beschrijft hoe ze schilderachtige composities van dieren in hun natuurlijke habitat vastlegt.
Laura Núñez is een Spaanse wildlifefotograaf en natuurbeschermer die met haar foto’s en video’s het bewustzijn over bedreigde en minder bekende diersoorten wil vergroten. Hoewel haar werk haar nu over de hele wereld brengt, ontdekte ze haar passie voor het fotograferen van dieren al op jonge leeftijd.
“Als kind gingen we in het weekend altijd met die typische rolfilmcamera’s op pad”, herinnert Laura zich. “Mijn ouders namen ze mee om foto’s van mij te maken, maar zodra ze even niet opletten, gebruikte ik ze om kikkers en sprinkhanen te fotograferen.
“De opwinding van het wachten om te zien hoe die foto’s zouden uitpakken – en het verkrijgen van een permanent bewijs waarmee ik vervolgens rustig de details van elke soort kon bestuderen … dit alles drukte een stempel op mijn eerste ervaringen in de natuur”, merkt ze op.
Een leerproces
Naarmate de beeldtechnologie veranderde, veranderde ook Laura’s relatie met fotografie. “Ik ging van een kind dat die eerste, pure en onschuldige foto’s maakte, naar de ontdekking dat ik – toen het digitale tijdperk aanbrak – afbeeldingen naar mijn computer kon uploaden, waar ik ze kon gebruiken om soorten te documenteren voor mijn biologieprojecten”, mijmert ze.
“Toen ik klaar was met mijn studie, besefte ik hoeveel informatie er in die bestanden schuilging. Ik wilde deze observaties delen met vrienden en geïnteresseerde collega’s, om mensen te helpen deze dieren te leren kennen en hen bewust te maken van de noodzaak om ze te beschermen.
“Daarom ben ik het pad van natuurbehoud ingeslagen, heb ik een opleiding tot wildlifegids gevolgd en ben ik content gaan delen op sociale media.”
Inmiddels heeft Laura al vele jaren ervaring met natuurfotografie en heeft ze een lange weg afgelegd sinds haar eerste archieffoto’s. Toch gelooft ze dat er altijd meer te leren valt.
“Omdat ik altijd een camera bij me heb, kom ik geen dag thuis van mijn werk zonder iets nieuws te hebben geleerd”, verklaart ze. “Vaak betekent dat dat ik terugkom zonder de foto waarop ik had gehoopt, maar wel met nieuwe informatie.
Dan ben ik bijvoorbeeld te weten gekomen wanneer een bepaalde soort in een bepaald gebied aankomt, of hoe dichtbij ik kan komen voordat ze wegvluchten. Na vallen en opstaan, en door niet op te geven na vele mislukte pogingen, lukt het me vroeg of laat om de gewenste foto te maken.”
Door de jaren heen heeft Laura ook veel geleerd over het creëren met een doel. “Het is essentieel om informatie af te stemmen op het publiek dat de informatie ziet”, benadrukt ze. Laura concurreert om aandacht op online videoplatforms en probeert foto’s te maken die in het oog springen.
“Ik werk maar met één enkel beeld”, merkt ze op. “Omdat de gemiddelde menselijke aandachtsspanne voor een online post ongeveer vijf seconden bedraagt, probeer ik vanaf de allereerste seconde een verrassingselement te creëren. Daarom streef ik naar foto’s die uniek en origineel zijn … en die tijd kosten om te maken.”
Aanpassing
Het maken van in het oog springende wildlifefoto’s is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Sterker nog: voor veel dieren is het al een enorme uitdaging om überhaupt een foto van ze te maken.
“Fotograferen van wilde dieren vereist een aanpassingsproces”, legt Laura uit. “De dieren merken je op lang voordat jij ze ziet. Sommige dieren verlaten hun positie onmiddellijk; anderen blijven verborgen terwijl ze je in de gaten houden, volledig bevroren en alert op je bewegingen.
“Onze lichaamsgeuren, onze ademhaling, onze aanwezigheid verraden ons – en dat maakt het in het begin wel lastig”, geeft ze toe. “Ik geloof dat geduld een uniek aspect is van wildlifefotografie. Door te leren observeren hoe de omgeving beweegt en je bewust te worden van de invloed van jouw aanwezigheid, kun je talloze aanwijzingen krijgen over hoe je moet handelen.
“Wanneer het je lukt om onderdeel van het ecosysteem te worden, om je impact op het milieu te stabiliseren, en om je daarbij op je gemak te voelen, wordt het eenvoudiger om snel te reageren op de stimuli die op je pad komen.”
Leren hoe verschillende soorten reageren is een goed begin, maar Laura merkt ook op dat elk dier zijn eigen, unieke persoonlijkheid heeft. “Een vrouwtjesdas gedraagt zich heel anders dan een mannetje. Bovendien heeft elk vrouwtje in die sociale groep haar eigen gedragswijze”, legt ze uit. “Hetzelfde geldt voor vogels of hagedissen. Op basis van hun eerdere ervaringen hebben ze onderling verschillende gradaties van angst of nieuwsgierigheid.
“Je aanpassen aan de voorkeuren van elk dier is voor mij het leukste en spannendste onderdeel van het fotografieproces. Die momenten waarop de dieren besluiten om je toe te laten zijn uniek voor iedereen die van de natuur houdt, en het maakt niet uit of dat maar kort duurt, want dankzij de fotografie kunnen we ze opnieuw beleven wanneer we maar willen.”
De beste apparatuur voor wildlifefotografie
“De afgelopen drie jaar heb ik met Fujifilm-apparatuur gewerkt, met een opstelling die is opgebouwd rond mijn FUJIFILM X-H2S, die uitstekende eigenschappen heeft voor wildlifefotografie”, stelt Laura. De razendsnelle processor en gestapelde sensor van de camera zorgen voor ongelooflijk snelle prestaties.
“De natuur verandert in een oogwenk; het is een voortdurende, zich herhalende cyclus van willekeurige omstandigheden. In een vakgebied waarin alles zo snel verandert, is zowel snelheid als een nauwkeurige autofocus essentieel. Zo mis ik nooit die doorslaggevende momenten.
“We kennen ook allemaal de wet van Murphy”, voegt Laura toe, verwijzend naar het gezegde dat als er iets fout kán gaan, het ook fout zál gaan. “Een geheugenkaart raakt vol en een batterij gaat leeg, precies op het moment dat je ze het hardst nodig hebt. Maar de batterijduur van de X-H2S biedt voldoende uithoudingsvermogen voor lange sessies in de natuur, zelfs bij temperaturen onder nul.
“Ik ga elke mei op expeditie naar de Spitsbergen-archipel, en hier moet ik de ergonomie van deze camera benadrukken. “Dankzij de robuuste en weerbestendige body, die is afgedicht tegen stof en vocht, kan ik er veilig mee reizen, ook tussen de golven van de Noordelijke IJszee en bij hevige sneeuwval”, merkt ze op.
“Toen ik voor het eerst een Fujifilm-camera uitprobeerde, was ik vooral onder de indruk van de kleuren”, herinnert Laura zich. “Dankzij de Filmsimulaties en uitstekende beeldkwaliteit voelen de beelden bijna tastbaar aan – en in vergelijking met andere merken zijn de kleuren het meest natuurlijk en levensecht. Een foto die weinig tot geen bewerking vereist, verkort de nabewerkingstijd. Dat is cruciaal voor als je actief bent op sociale media en snel content moet creëren zonder in te leveren op kwaliteit.”
Wat betreft de keuze van de optica, biedt het X Series-assortiment uitstekende mogelijkheden bij alle brandpuntsafstanden. Laura benadrukt één favoriet aan elk uiteinde van de schaal.
“De lens die ik het vaakst meeneem en waarvan de dynamiek en de compositiemogelijkheden me in staat stellen me te verstoppen in het struikgewas en van een afstandje te wachten tot het dier zich op zijn gemak voelt bij mijn aanwezigheid, is de XF150-600mmF5.6-8 R LM OIS WR”, legt ze uit.
“Ik zou kunnen zeggen dat bijna elke lens die ik bezit, is gekozen op basis van de soort die ik wil fotograferen. Ik gebruik bijvoorbeeld ook een groothoek FUJINON XF10-24mmF4 R OIS WR, waarmee ik kleinere dieren als insecten, spinachtigen, amfibieën en reptielen kan fotograferen.
“Dit zijn diergroepen die ik ‘vergeten’ noem, omdat er doorgaans niemand aandacht aan besteedt. Maar dit soort fotografie kan helpen ze onder de aandacht te brengen, de sluier die over hen hangt op te lichten en de wereld te laten zien hoe belangrijk het is om deze dieren en de omgeving die we delen te beschermen.”
Afsluitend advies
Voor iedereen die inspiratie uit haar werk wil halen en zijn eigen pad in de natuurfotografie wil bewandelen, adviseert Laura om niet voor de kortste weg te kiezen. De langere route is namelijk vaak het meest bevredigend.
“Ik zou mensen willen aanraden zichzelf niet te dwingen om een fotograaf te zijn, alleen maar omdat ze zo iemand willen zijn. Met andere woorden: staar je niet blind op het einde, maar geniet van het begin”, legt ze uit. “Het is een continu pad van vallen en opstaan, dus er is geen plaats voor frustratie.
“Vaak zullen de resultaten niet aan onze verwachtingen voldoen, maar die ervaring kun je in het proces niet overslaan.”
Ten slotte geeft ze haar eigen inschatting van waar een echt goede wildlifefoto aan moet voldoen. “Voor mij is het een foto met aandacht voor details”, mijmert ze. “Wilde dieren zijn onvoorspelbaar, en daarom is het vaak een hele uitdaging om elk onderdeel van de omgeving intact te houden.
“Maar als we erin slagen de juiste instellingen te vinden, met goed gepositioneerd licht en schaduwen, en een compositie die ons aan een schilderij doet denken, dan weten we dat we het maximale hebben gehaald uit de bronnen die de natuur ons biedt.”
