Straatfotografe in de schone kunsten Nina Papiorek bespreekt hoe geometrische gebouwen de basis van haar foto’s vormen
“Wat als een rode draad door al mijn foto’s loopt, is een minimalistische benadering”, begint Nina Papiorek, een Duitse fotografe wiens afbeeldingen solitaire menselijke figuren combineren met imposante architectonische structuren. “Ik hou van opgeruimde, heldere beelden waarbij mijn oog rechtstreeks naar het hoofdonderwerp wordt geleid en door niets wordt afgeleid.
“Het is een mix van straat-, architectuur- en stadslandschapsfotografie. Afhankelijk van mijn stemming krijgt soms het ene genre meer ruimte, en soms het andere. In de afgelopen jaren heb ik me echter gericht op straatfotografie, die erg lijn- en vormgebaseerd is in mijn wereld.
“Ik gebruik graag architectonische achtergronden of minimalistische patronen, werk met leidende lijnen en integreer solitaire mensen in hun stedelijke omgeving.”
Een gevoel van locatie vinden
Nina begon als hobbyist, aanvankelijk met een focus op reisfotografie. Vervolgens probeerde ze de kunst in haar directe omgeving te ontdekken. “Ik begon met het fotograferen van de industriële cultuur in mijn geboortestad, een gebied dat wordt gedomineerd door de mijnbouw”, herinnert ze zich.
“Ik werd steeds meer aangetrokken tot ‘mooiere’ motieven, voordat ik jarenlang landschapsfotografie deed, voornamelijk als lange belichtingen. Dit is nog steeds een grote passie van mij vandaag; ik vind het bevrijdend om te luisteren naar het geluid van de brekende golven op de zee terwijl ik een beeld opneem. En het was altijd een goede training om geduld te beoefenen”, voegt ze toe.
Nina ontwikkelde haar eigen stijl en keerde terug naar het fotograferen van stedelijke landschappen, waarbij ze het belang van het communiceren van een gevoel van locatie ontdekte.
“Je kunt in een goed beeld altijd zien dat de fotograaf er was, niet alleen fysiek, maar ook met een ziel en begrip, ondergedompeld in de scène”, aldus Nina. “Een goede foto wekt iets in mij op; een emotie, de wens om er steeds weer naar te kijken.
“Het kan esthetisch aangenaam zijn vanwege de eenvoud, of de kijker een verhaal vertellen door de complexiteit. Iedereen die naar een foto kijkt, brengt een andere rijkdom aan ervaring, een geschiedenis en hun eigen emotionele wereld met zich mee, dus foto’s hebben verschillende effecten.
“Over het algemeen werkt een foto voor mij alleen in zijn geheel”, merkt ze op. “Hoe meer dingen bij elkaar passen, hoe samenhangender het wordt als emotionele trigger.”
Een stijl ontwikkelen
Hoewel de meeste architectuurfotografie zich puur richt op de geometrie van gebouwen, tonen de beelden van Nina vaak het samenspel tussen de bebouwde omgeving en de mensen die er wonen. “Architecturale elementen dienen meer als achtergrond”, legt ze uit. “Ze vormen het kader voor mijn hoofdrolspelers, omdat de menselijke factor een belangrijke rol speelt in mijn foto’s.
“Enerzijds helpen mensen natuurlijk om proporties te illustreren, maar anderzijds, en in het beste geval, kunnen ze de kijker ook een verhaal vertellen en ruimte geven voor persoonlijke interpretatie.
“Mijn foto’s kunnen je misschien laten nadenken over onze rol in de omgeving die we zelf hebben gecreëerd. Hebben mensen een ruimte gemaakt waarin ze niet langer passen? Is de mens nu te klein voor een wereld die hij ontwierp?”
Nina combineert architectonische en straatfotografie met een puristische benadering van beide disciplines. “Het is belangrijk voor mij om te benadrukken dat al mijn werk openhartig is”, merkt ze op. “Ik ontmoet mijn hoofdrolspelers puur toevallig op straat en deze mensen spelen een beslissende rol in mijn beelden.
“Dit is gebaseerd op mijn grote liefde voor straatfotografie. Geënsceneerde foto’s geven me niets; ze missen een bepaalde authenticiteit. Ik vind het leuk om hard te moeten werken om iets te bereiken waar ik dan met trots naar kan kijken.”
Een groot deel van de output van Nina wordt gekenmerkt door zijn monochromatische presentatie. “Zwart-witfotografie benadrukt het minimalistische idee”, vervolgt ze. “Ik ben hier al idolaat van sinds mijn eerste dagen als fotografe; er is niet dat je afleidt, alles wordt teruggebracht tot het essentiële.”
De beste apparatuur voor architectuurfotografie
Nina wil dat haar foto’s afgedrukt kunnen worden, dus geeft ze prioriteit aan een groot sensorformaat voor superieure details. “Voor mij eindigt het proces pas als ik een hoogwaardige kunstafdruk in mijn hand heb”, legt ze uit.
“Ik werk met X-serie- en GFX-systeem-camera’s. Mijn FUJIFILM X-H2 betovert me met zijn compactheid, snelheid en de enorme resolutie en kwaliteit voor een APS-C-sensor. Als je veel reist, wil je elk beetje gewicht besparen, dus mijn keuze valt vaak op de X-H2.”
Als er genoeg ruimte in de bagage is, wisselt Nina in plaats daarvan de 40,2-megapixel X-H2 in voor een 102-megapixel GFX-sensor. “Ik heb mijn hart verpand aan de GFX! Zij regeert in mijn cameratas”, roept Nina uit. “Er gaat niets boven die opwindende beeldkwaliteit wanneer je op slechts centimeters afstand van een grote print op de muur staat en de kleinste tinten, nuances en details ontdekt.
“Dit is een passie die ervaren en geleefd moet worden om begrepen te worden. Ik gebruik een FUJIFILM GFX100S II en deze camera maakt het voor mij waar.”
Om haar opties te maximaliseren bij het maken van contrasterende scènes, en onderwijl die belangrijke sensorgrootte optimaal benuttend, brengt Nina een kleine selectie zoomobjectieven voor elke camera mee.
“In beide systemen gebruik ik momenteel alleen zoomobjectieven”, merkt ze op. “Aan de ene kant geeft dit me de grootst mogelijke flexibiliteit, en tegelijkertijd kan ik mijn bagage relatief klein houden.”
Met een selectie van ultra-groothoek tot telefoto op elk formaat houdt Nina haar opties graag open bij het maken van een foto. In combinatie met de X-H2 gebruikt ze de FUJINON XF8-16mmF2.8 R LM WR, XF16-55mmF2.8 R LM WR en XF50-140mmF2.8 R LM OIS WR. Voor de GFX neemt ze de GF20-35mmF4 R WR, GF32-64mmF4 R LM WR en de GF100-200mmF5.6 R LM OIS WR mee. “Met drie objectieven per systeem ben ik volledig uitgerust om mijn behoeften te dekken”, zegt ze.
Een beeld vinden
Bij het zoeken naar visuele interesse in bebouwde gebieden, werkt Nina het liefst zo instinctief mogelijk, waarbij ze op verkenning gaat en waardevolle onderwerpen ontdekt.
“Ik loop graag spontaan door de stad en zoek naar achtergronden, repetitieve patronen of een spannende verlichtingssituatie”, zegt Nina. “Met name op onbekende plekken voel ik me sterk geïnspireerd door het vreemde en onbekende, en zie omstandigheden die ik in het dagelijks leven thuis over het hoofd zou zien.”
Dat wil niet zeggen dat er geen voorbereiding nodig is. “Ik vind mijn achtergrond vaak in bekende gebouwen, dus doe ik van tevoren onderzoek”, merkt ze op. “Als ik op reis ga, heb ik meestal een plan bij me om me te helpen als mijn creativiteit indommelt of me zelfs verlaat. Dergelijke fasen zijn er. Na een lange periode van anticipatie, arriveer je eindelijk op je bestemming en doen je voet plotseling pijn, is het veel te warm of vind je de foto’s die je tot nu toe hebt gemaakt, onbevredigend. Mijn stemming kan in die situaties snel veranderen”, lacht ze.
“In dit soort gevallen gebruik ik mijn plan als richtlijn en weet ik welke plaats mijn creativiteit waarschijnlijk weer zal doen ontwaken. Maar ik denk niet van tevoren na over welke foto er gemaakt kan worden – van welke hoek van het plein het gemaakt zal worden of hoe het resultaat er precies uit moet zien. In dit verband ga ik graag naar een plek die volledig onbevooroordeeld is.”
Eenmaal geraakt door een bepaald idee, omvatten Nina’s technieken om de impact van een gebouw te vergroten het maximaliseren van het profiel van het gebouw in het beeld. “Om het minimalisme van een scène te versterken, gebruik ik vaak een grenzeloze weergave van de architectuur, zodat je niet kunt zien of een gebouw eindigt aan de rand van de afbeelding”, legt ze uit. “Daardoor wordt de kijker in eerste instantie verward door de dimensies en vindt het iets moeilijker om ze te categoriseren.
“Bovendien speelt de exacte uitlijning van lijnen een belangrijke rol. Ik probeer het convergeren van verticale elementen die snel in architecturale foto’s verschijnen volledig te vermijden, en ze bij nabewerking te elimineren. Dit is zeker persoonlijke smaak, maar voor mij benadrukt de parallelliteit van lijnen en de juiste uitlijning de orde en netheid van een scène.
“Soms zijn het ook de kleine dingen. Bijvoorbeeld wanneer een lijn precies eindigt in de hoek van het beeld. Zelfs als het niet zo belangrijk is voor het effect van de foto, is het voor mij persoonlijk de kers op de taart – ik geniet altijd van dat soort details.”
Kleuren en contrast
Nina’s suggestieve gebruik van heldere highlights en donkere schaduwen is een belangrijk onderdeel van haar afbeeldingen. Licht en schaduw zijn altijd effectief bij het geven van extra diepte en lagen aan een compositie; zij maken het geheel driedimensionaler.
Hoewel bepaalde soorten verlichting gunstiger zijn voor dit uiterlijk, biedt volgens Nina elke verandering in de omstandigheden een nieuwe mogelijkheid voor beeldvorming. “Als het zonlicht hard is, zijn het de lange schaduwen van gebouwen; als het regent, is het een voorbijganger met een paraplu”, merkt ze op. “Het laatste waar ik me zorgen over maak in mijn leven is het weer.”
Bij haar monochrome werk helpt FUJIFILM Film Simulations de gewenste esthetiek te creëren. “Ik werk altijd met een kleurenvoorbeeld op mijn camera, ook al is mijn werk grotendeels zwart-wit. Ik kan niet goed uitleggen waarom”, zegt Nina. “Ik gebruik een verfijnde Film Simulation van ETERNA Bleach Bypass om een betere indruk van de scène op het scherm te krijgen.”
De foto’s naar zwart-wit omzetten en het contrast aanpassen, gebeurt allemaal in de bewerkingsfase. “Dit maakt deel uit van mijn nabewerkingsproces”, legt Nina uit. “Ik doe mijn finale bewerking van het RAW-bestand heel gedetailleerd. Ik ben ronduit obsessief als het gaat om toonwaarden en hecht er veel waarde aan om in de nabewerking het maximale uit mijn foto te halen.”
Als het gaat om een afsluitend advies voor mensen die geïnteresseerd zijn in architectuurfotografie, heeft Nina het volgende te zeggen:
“Geduld is het belangrijkst, als je geen genoegen wilt nemen met een middelmatige foto. In de loop der jaren heb ik geleerd om te gaan met het feit dat je niet altijd krijgt waar je op hoopt. Maar hou vol. Blijf terugkomen en op een bepaald moment word je beloond voor je inspanningen.”
