Elke Vogelsang legt uit hoe experimenteren en doorzettingsvermogen de sleutel zijn tot succes in haar huisdierfotografie
Elke Vogelsang is een commerciële en redactionele fotograaf uit Duitsland, gespecialiseerd in portretten van huisdieren. Ze staat bekend om haar karakteristieke foto’s van honden en katten en werkt met een grote database aan diermodellen. Ook heeft ze een uitgebreide catalogus met foto’s beschikbaar voor licentie.
Haar werk verscheen op de Amerikaanse en Duitse televisie en in boeken, tijdschriften en kranten over de hele wereld. Elke heeft haar foto’s ook in verschillende landen tentoongesteld en is een regelmatige spreker op fotografie-evenementen.
Fotografie als ontsnapping
“Ik specialiseer me al een tijdje in huisdierfotografie en werk al 14 jaar als professioneel fotograaf”, begint Elke. “Voor die tijd werkte ik als vertaler. Dat was geen creatieve taak, want het ging om technische vertalingen. Maar ik heb het nooit aangedurfd om een creatieve baan te proberen, omdat ik dacht dat ik iets veiligers nodig had.
“Fotografie was in het begin mijn hobby”, legt ze uit. “Maar door een aantal zeer stressvolle periodes, heb ik het steeds meer als een creatieve uitlaatklep gebruikt.”
Op eerste kerstdag 2009 kreeg Elkes man een ernstige hersenbloeding. In de maanden daarna zocht Elke in de fotografie afleiding van de druk van de zorg voor hem en de onzekerheid over zijn herstel. Om beter te concentreren, begon ze aan een foto-per-dag-project. Ook maakte ze een fotodagboek voor haar man, die kampte met het verlies van zijn kortetermijngeheugen.
Na drie maanden begon Elke’s man zich weer dingen te herinneren. In die tijd werd haar fotografie stapsgewijs steeds beter. Elke verslond elk boek over fototechnieken dat ze kon vinden en zette haar dagelijkse fotoproject voort. Ze gebruikte het nog steeds als een welkome afleiding van de stress van het dagelijks leven.
Ze fotografeerde alles wat voorhanden was en de honden van het koppel waren vaak het onderwerp. Deze foto’s trokken de aandacht van vrienden, die haar al snel vroegen om portretten van hun huisdieren te maken. Het duurde niet lang voordat de interesse in Elke’s huisdierfotografie een enorm succes werd.
Op naar de studio
“Ik dacht vroeger dat studiofoto’s van huisdieren saai waren”, herinnert Elke zich. “Ik dacht dat honden zich zouden vervelen in de studio, en ik wilde toch liever buiten in de natuur zijn.”
Desondanks zorgde Elke’s toewijding aan haar dagelijkse fotoproject ervoor dat haar opties voor buitenfotografie al snel beperkt waren. “Op een keer in de winter, toen het buiten grijs en regenachtig was, dacht ik: “Oké, laten we studiofotografie proberen.” Ik probeerde iets te bedenken dat ik interessant vond, en dat waren deze grappige snoetjes. Dat ging viraal, en plotseling stond ik bekend als studiofotograaf.”
De thuisstudio van Elke is speciaal ontworpen voor haar onderwerpen. “Ik heb een eenvoudige stroboscooplamp op een stand die niet te veel lawaai maakt. Dat de honden en katten zich op hun gemak voelen voor de camera is voor mij belangrijker dan welke geavanceerde flitser dan ook.
“Mijn werkpaard is de FUJIFILM X-H2S. Die gebruik ik meestal in de studio. Ik heb ook een FUJIFILM X-E5 voor meer persoonlijke fotografie buiten de studio, en daar geniet ik enorm van.
“Mijn studiolens is 95% van de tijd de FUJINON XF16-55mmF2.8 R LM WR. Met 16 mm kan ik grappige close-ups en groothoekportretten maken, terwijl 55 mm elegantere beelden oplevert, waardoor ik alleen die ene lens nodig heb voor de studio.
“Buiten is het anders. Ik gebruik graag vaste lenzen voor buiten. Ik gebruik graag de FUJINON XF23mmF2.8 R WR met de X-E5. Maar mijn absoluut favoriete lens voor portretten buiten, voor zowel elegante foto’s als honden in actie, is de FUJINON XF90mmF2 R LM WR. Als ik een iets kleinere lens wil, bijvoorbeeld op vakantie, gebruik ik de FUJINON XF56mmF1.2 R WR.”
Werken met dieren
“Ik kan zien wanneer iemand die niet echt van honden houdt foto’s maakt van honden”, stelt Elke. “Je moet honden en katten leuk vinden als je ze wilt fotograferen, daar ben ik zeker van.”
Voor mensen die betere foto’s van hun eigen dieren willen maken, raadt Elke aan om te beginnen met de grondbeginselen van fotografie. “Op basisniveau moet je weten hoe je met je camera moet omgaan. Verveel je huisdier niet door voortdurend met de instellingen te rommelen”, merkt ze op. “Maar weten hoe je met het huisdier moet omgaan is ook heel belangrijk.
“Af en toe krijg ik een hond die moeilijker is om mee te werken, maar met elke hond of kat die ik ontmoet, leer ik een nieuwe truc om ze te helpen van de sessie te genieten.
“Als je je wilt specialiseren in portretten van huisdieren, doe dan je best om veel individuele honden en katten te ontmoeten. Vraag het je vrienden, vraag het aan een hondenschool. Zo ben ik begonnen: Ik nam mijn camera mee naar een hondenschool en fotografeerde alle honden van mijn vrienden, om te leren hoe ze gemotiveerd kunnen worden.
“De meeste honden houden van traktaties, maar ik begin altijd met iets met een lage prioriteit omdat honden te enthousiast kunnen worden. Hetzelfde geldt voor speelgoed. Soms krijgt de hond deze gekke gezichtsuitdrukking. Ik begin altijd met iets minder spannends en kijk dan of ik het moet opvoeren.”
Een commerciële kijk
Nadat ze foto’s voor verschillende klanten had gemaakt, heeft Elke geleerd wat een huisdierfoto commercieel rendabel maakt en hoe dat kan verschillen van wat een eigenaar wil.
“Het is bij elke hond anders”, legt ze uit. “Soms heb je de mooiste hond, een vrolijk karakter, maar als je ze voor de camera zet, zien ze er op elke foto verdrietig uit. De vorm van hun wenkbrauwen en de manier waarop ze gretig naar een traktatie kijken, kan een verdrietige uitdrukking op hun gezicht veroorzaken.
“Ik hou van zulke foto’s, maar mensen interpreteren ze alsof de hond echt verdrietig is. Ik wil niet dat mensen denken dat ze niet blij zijn, dus het kiezen van de juiste foto die ik ze kan laten zien is veel werk.”
Door deze lens heeft Elke een populaire catalogus opgebouwd van commercieel licentieerbare foto’s. “Het hangt allemaal af van voor wie je de foto maakt”, merkt ze op. “Mijn foto’s voor een hondeneigenaar kunnen er anders uitzien dan degenen die ik maak voor commerciële klanten.
“We hebben de neiging om huisdieren te humaniseren, dus mensen interpreteren de uitdrukkingen op een menselijke manier. Maar een gelukkig uitziende hond met zijn tong iets naar buiten en zijn lippen omhoog is niet per se blij. Ze kunnen gestrest zijn.
“Je moet gezichtsuitdrukkingen vinden waarop de hond er gelukkig uitziet, zonder dat hij stress ervaart. Direct oogcontact is altijd belangrijk.”
Elke benadrukt bovenal het belang van hard werken in elke vorm van fotografie. Ze beschouwt haar bekwaamheid niet als een geschenk dat haar werd gegeven, maar een vaardigheid die werd verdiend door onderzoek, experimenten, doorzettingsvermogen en, bovenal, passie.
“Ik heb niet zomaar een camera opgepakt en ben ineens goed geworden in fotografie”, benadrukt ze. “Het kostte tijd. Ik had nooit gedacht dat ik het talent had, maar tegenwoordig geloof ik niet meer in talent. Ik geloof in het maken van foto’s.
“Ik denk niet dat ik een technisch geweldige fotograaf ben, ik heb gewoon een onderwerp dat ik heel leuk vind.”
